حقیقت دربارۀ فیلم بهائیان در حیاط خلوت من

در سال ۲۰۰۷، شرکت فیلمسازی اسرائیلی بلفیلمز فیلمی با عنوان بهائیان در حیاط خلوت من ساخت.

این فیلم برای این درست شد که به نحوی مزاح‌آمیز در آنچه تهیه کنندگان فيلم آن را "یک دین فراگیر و اسرارآمیز" توصیف کرده‌اند، و به ویژه در برخی از افسانه های بی اساس و فرضيه های خارق العاده و توطئه‌گرایانه‌ای که گاه به گاه در وب‌سایت‌های جهانی در بارۂ آن منتشر می شود، به جستجو بپردازد.

این فیلم که تهیه کنندگانش آن را "طنز مستندنما" يا (mockumentary) نامیدند، پس از نمایش اولیّه‌اش در اسرائیل در کشورهای دیگر سراسر جهان بازپخش شد و هنوز هم از طریق وبسایت های پخش ویدیویی آنلاین قابل مشاهده است.

اما مسئلۀ نگران کننده اين است که محتوای این فیلم طنزآمیز اکنون به عنوان توجیه دیگری برای حمله به بهائیان در ایران، جایی که از زمان انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ یک کارزار موذيانه برای آزار روشمند آنها به اجرا در آمده، به کار گرفته شده است.

تهیه کنندۂ فیلم به همين مناسبت بیانیۀ زیر را صادر کرد:

بیانیۀ تهیه کننده:
از طنز مستندنما تا مستند بازار سیاه

از اینکه فیلم ما تحت عنوان "بهائیان در حیات‌خلوت من" پس از پخش در شبکۀ اس بی اس استرالیا، بدون مجوّز روی اینترنت به نمایش گذاشته شد تعجّب کردم. امّا این کار صرفاً یک سرقت به نظر نمی‌رسید بلکه بیشتر تحسینی از شوخ‌طبعی و بذله‌گویی این فیلم تلقّی شد.

اقدام بعدی که چند ماه پس از آن اتّفاق افتاد خیلی جدّی‌تر بود. این فیلم به زبان فارسی دوبله شده و روی یک اینترنت ایرانی به نمایش گذاشته شد. دوستانی که فارسی صحبت می‌کنند به من می‌گویند که این دوبله یا صدا‌گذاری کاملاً حرفه‌ای و با کیفیّت بالا انجام شده است. در ابتدا از این اقدام و تلاش این وب سایت ایرانی احساس افتخار کردم و تنها تأسّفم این بود که از لحاظ حقّ‌‌الامتیاز سر ما کلاه‌ رفته بود. اما هنگامی که یکی از دوستانم مقدّمۀ چهاردقیقه‌ای را که آن سایت برای " توضیح" فیلم تهیّه کرده بود برایم ترجمه کرد و حملات سنگین و جدّی علیه بهائیان را با استفاده از قسمت‌هایی از فیلم ما در یک وب‌سایت ایرانی دیگر به نام "الف" به من نشان داد، موضوع دیگر برایم خوش‌آیند نبود. البتّه هر مطلبی را خارج از بستر اصلی‌اش می‌توان به هر مقصدی بکار برد. استفاده از فیلمی که این‌چنین با شوخ‌طبعی تهیّه شده و تحقیقات جدّی‌ای را که می‌خواستیم انجام دهیم به مسخره گرفته است، برای اثبات هر مطلبی در مورد بهائیان، بیش از حد سخیف است.

جای تأسّف است که ایرانی‌ها نکتۀ اصلی را درک نکردند که این فیلم یک "ماکیومنتری" (mockumentary نه documentary، یعنی طنزی مستندنما) بود که ما در آن، خودمان و فرضیّات‌مان را به سخره گرفته‌ایم. من گمان می‌کردم که شوخی مزاح و معیارهایی جهانی هستند.

[امضا و مهر:] نئومی شوری
تهیّه‌کنندۀ فیلم "بهائیان در حیات‌خلوت من"